Benim Annem

Bir Melek

İlk adımı atarken düşmeden ellerimi tuttun,
Hiç uyumadan ağlarken ninnilerle uyuttun,
Benim annem bir melek onu üzmemem gerek,
Nasıl unutur insan ne zorlukla büyüttün.

Sen teselli ederdin kırık not aldığımda,
Saçlarımı okşardın uykusuz kaldığımda,
Benim annem bir melek sakın kırmaman gerek,
Hep kapıda beklerdin eve geç kaldığımda.

En çekilmez anımda bile bana sabrettin,
Dertlerimi çözecek bin bir çare ürettin,
Benim annem bir melek onu üzmemem gerek,
Beni büyütmek için yıllarını tükettin.

Ruhunu okşa ne olur annecim de gülerek,
Seni seviyorum de o kocaman bir yürek,
Benim annem bir melek sakın kırmamam gerek,
Onu mutlu edersin kalpten gülümseyerek.

Mücahit Ünal