Kaybolmadan Yaşamak

Kuş yüksekten korksaydı, uçmazdı.
Düşmekten korksaydı,
Konmazdı dallarına iğde ağaçlarının.
Gül koparılmaktan korksaydı,
Açmazdı goncalarını.
Solmaktan korksaydı, çıkarmazdı yapraklarını.
Güneş batmaktan korksaydı,
Doğmazdı sabaha.
Nehir bitmekten korksaydı,
Akmazdı denize.
Dünya durmaktan korksaydı,
Dönmezdi aşkla,
Kendini ısıtan güneşin çevresinde.

Yıldızlar kaybolmaktan korktuğundan parlamaz,
Gecenin o sonsuz karanlığında,
Onlar bilmez korkuları ama insan bilir.

Kimse kabul etmezken,
İnsanoğlu kabul etmiş korkularla yaşamayı.
Yüksekten korkar yine de uçar,
Koparırlar ruhunda açan goncaları
Yine de açar sevdiklerine kendini.
Sevilmediğini bilse de sever,
Kaybetmekten korksa da bağlanır,
Acıtır, ağlanır, sonra tekrar bağlanır.
Kaybetmekten korkmuyorsa insan
Sevmiyor demekmiş.
İnsan en çok neden korkar bilir misin?
Kaybolmaktan, yok olmaktan korkar.
Korkmadan yaşar bu hayatı,
Eğer kaybolmaktan korkmuyorsa insan.

Mücahit Ünal