Mucize

Kırık dökük hayallerim vardı,
Çocuktum…
Anneannemin koltuk süngerleriyle
Bir ev kurarken,
Hayallerimle süsledim çevremi.

Bir kapı araladım geleceğe,
İnsan gördüğü yollara giriyor işte,
Yanlış mı doğru mu olduğunu nerden bilecek?
Hiç bitmeyen kestirmeler, insanın yanlışları,
O yollara girmeden nasıl öğrenecek?
Hayallerine giden yolları arayıp,
Kaybolmadan nasıl bilecek?
Hepsine girdim çıktım,
Kestirmeden gitmemeyi öğrendim,
Annemin koltuk süngerleriyle.

Nerede uzun bir yol
Artık oradan gidiyorum.

Merak ettim her bakışımda,
Çocuklar gibiydim her yaşımda,
Yeniden, yeniden yettim, her anlayışımda.

Saklanmak için gözlerimi kapatırdım,
Yolların sonunda.
Ellerim kulaklarımda.
Zihnimdeki karanlık odalara girer,
Işıkları açardım,
Koltuk süngerlerinin arasında,
İçeriden kapıları kitlerdim.
Kimselere açmazdım kapıları,
Odaları doldurup, gözlerimi açmadan…

Artık odalarım aydınlık,
O boş odaları doldurdum,
Uzun yolların ardından,
Hep bir ışık…
Karanlıkları bıraktım,
Bitmeyen yolların sonunda.

Artık gözlerimi kapatsam da
Doğru yollar var önümde.

Zihnimde kapılar her zaman açık,
Odalarımda bir aydınlık,
Bir mucize,
Annemin koltuk süngerleri arasında.

Mücahit Ünal