Kar

Yükselir gökyüzüne
Bir mutluluk gözyaşından.
Bir dereden,
Bir çeşmenin başından

Bir yuvada annenin
Sevgisiyle pişirdiği
Sıcacık aşından.
Denizinden, dağ başından.

Ayak değmeyen dünyanın
Toprağından taşından.

Salınır,
Bir yönden bin bir yöne,
Savrulur kilometrelerce,
Alır soğuğunu mevsimin
Rüzgârından kışından.

Sakinleşir durulur,
Yavaşlar,
Güneş ile kavrulur,
Nihayet yorulur,
Birbirine sarılır,
Eşsiz bir şekil alır,
Sonra eli ayağı tutmaz,

Bırakır kendini boşluğa,
Geldiği yeri unutmaz,
Kimseyi incitmeden,
Yeryüzüne yol alır.

Dokunmaz biri birine
Benzemez biri diğerine.

Bir beyaz pamuk olur,
Ak pak olur,
Berrak olur,
Topak olur,
Saf duru temiz,
Herkes ona bakar,
Herkes onu bekler,
Çocuklar bebekler.

Üst üste yağar çoğalır,
Ucunu diğerine ekler.

Kapatır, temizler, besler,
Onunla görünür nefesler.

Bir şömine başında,
Bir fincan kahve olur yanında,
Issız bir dağ başında…

Mücahit Ünal