Kırk Bir Kere

Maşallah

İnsanoğlu doğuyor ağlayarak.
Çocukken,
Ailenin sıcaklığı olmadan,
Ne zor bu hayata tutunmak.

Bir ağaç misali
Yeşeriyor dallarından,
Zamanla
Tatlı meyveler veriyor.

Bir nehir misali
Yolunu arıyor hayatın eğiminde.
Sessiz ve mutlu akıyor yolunda.
Bazen coşuyor çağlıyor,
Bazen gürleyip bağırıyor
Bazen yamaçlardan dökülüyor,
Buharlaşıp gökyüzüne dağılıyor.

Sonra bir yerlerde işte,
Bir bulut misali dolu dolu
Toplanıyor.

Yollar uzuyor birleşiyor...

Kesiştiği gönüllerde,
Dokunduğu yerde,
Büyüyor yüreği.

Kesişen yollarda dostlar
Ailenden bir parça oluyor.

Kol kola girince
Sımsıkı,
Sıcacık,
Güçlü,
Aynı anda birlikte atan,
Kocaman bir yürek oluyor.

İnsan yalnız olmadığını
Bu yollarda anlıyor.
O zaman başlıyor
Gülmeler,
Gülümsemeler...

19. yılı buradaki, büyük kalpler
Birlikte atmaya başlıyor.
Harp Okulunda birbirine karışan gönüller,
Bir düğüm oluyor.

Kimler geliyor kimler geçiyor o yollardan,
Bazen ayrılıyor gönüller,
Ama akıl gökyüzünde yıldızları bildiği gibi
Dostları yerleştiriyor o engin gönüllere.

Onların yerleri her zaman orada sabit
Yön veriyor insana kaybolduğunda.
Tek farkı o aziz dostların
Yıldızlar kadar uzak olmaması...

Bir telefonun ucunda
Bazen bir hediye başucunda
Bir kelime ansızın dudaklara yön veren
Bir uçağın kanadında
Bir G-3 piyade tüfeğinin ardında
Aynı sırada, her şey vatan için derken
Bazen ayaklarımızı şişiren o postalı giyerken
Çakı gibiydik, hatırlar mısın?
Tekmil alır, tekmil verirken.
Bir resimde, açtığımız albümde
Özlem değil mi bu sonucunda?

Dostlar, iki fincan kahvede
Seni gördüğümdeki
Heyecanda.
Sarıldığım canda.
Ellerinin sıcaklığı devrem
Hala avucumda.
İki kadehin çınlamasında
Hatırlanıyor değil mi?

Bir araya geldiğimizde hep
Güzel günlerin anısında.

O aziz dostluklar…

Mazide yaraları kapatan o dostluklar,
Bazen gözyaşlarını silen o dostluklar,

İnsanı
Uçurumun kenarından alan o dostluklar…
Hayata anlam katan değil mi?
O güzel dostlar…
İyileştiren,
O aziz dostluklar.

O bakışlar değil mi aziz dostlar?
O gülümseme...
Hatırlıyor musun diye başlayan
O sene...

Kırk bir yıl olunca artık
Çözülemeyen,
Sımsıkı bağlar oluşmuş.

Kördüğüm olmuş,
Sevgiyle,
Aşkla,

Huzurla…

Kırk bir kere maşallah... Mücahit Ünal