Yaşadığım Ev

Televizyonun siyah beyaz,
Uzaktan kumandanın
Biz olduğumuz zamanlarda
Bir evimiz vardı
Çocukluğumdan hatırladığım.

Parkelerinde yürürken gıcırdayan,
Çıplak ayak parmaklarımla,
Merdivenlerinin ucunda zıpladığım.
Farklı senfoniler için
Çok büyük adımlar attığım.

Sabaha sönmüş sobanın yerine
Sevginin odalarını ısıttığı
Kardeşimin ayakucunda yattığım.
Bahçesinde,
Baharda çağla çiçekleri açardı
Dalından elmalar koparttığım
Vardı işte öyle bir evim.

Kiremitleri kırmızı
Soğuktan donan yanaklarımız gibi
Elime kalemi alınca hatırladım,
Sevgi notalarının
Anne sözcükleri ile yazıldığı
Anıların artık ayrılmayacak şekilde sarılan
Babamı kolları ile hafızama kazındığı.

Yosun kokularının sabahın ışıklarına karıştığı
Vardı işte çok güzel bir evim
Ahırdan bozma ama
Mutfaktan girerken evime
Hiç üzülmedim.

Annemin yemeklerinin kukusu aklımı alırdı.
Babamın kahkahası silerdi tüm sorunları
Kümesten aldığım yumurtaların sarısı,
Fırından aldığım ekmeğin,
Kahvaltıda biterdi yarısı.
Top oymamak için tam karşımızdaydı
Yonca tarlası.

Bir duvarım vardı, kömürlüğün düz duvarı
Tüm sıkıntıları topuma yüklerdim
Altına da bir not ekleyip
Duvara yapıştırırdım meşin yuvarlağı,
Her bir dostumun duvardaki izler
Hatırladım benimle oynayan arkadaşları
Okuluma giderken zıplayarak atlardım
Tek tek sayardım toprak yoldaki taşları.

Mücahit Ünal