HAYAT
Bazen bir andır,
bazen de bir anı.
Yaşarken maziye de dokunursun ucundan,
Aklıma gelir an be an,
Dallarımın arasında uçuşan kavak yelleri.
Yorulan kollarıma düşen omuzlarınla,
Düşlerken izlerim
Boğaz’dan geçen,
O yorgun ama muhteşem gemileri.
Saçların okşarken yanaklarımı,
Ne zordu ısıtmak, üşüyen ayaklarımı.
Yanımdayken bile düşlerdim seni,
Gözlerinin verdiği güç,
Ellerinin sıcaklığıydı hayat
Aslında bana ben olduğumu hissettiren,
Yağmurun değil, saçlarının ıslaklığıydı hayat.
Her şeydi.
Bazen bir an, bazen de bir anı.
Başım dönerken, anlamadım kaybolan zamanı.
Yazın bahara, baharın kışa dönüşü,
Etrafa tutunarak dimdik duran
Bir bebeğin gülüşü,
ilk yürüyüşü
Onun gibi;
Ne zorluklarla çıktım merdivenlerini,
Hiç unutamadım,
Savaştığım yel değirmenlerini.
Hayatıma giren her şey,
Hayatıma giren herkesti hayat.
Çalınıp da söylenen bir beste hayat.
Sadece bir şarkı değil,
Aldığım her nefeste hayat.
Hiç bitmesin diye söylerken
Doldururken mısralarını,
Nasıl da biter bir nefeste,
Ne de çabuk geçti,
Şöyle bir esti hayat.
Düşünürsem, biraz
Havadan toprağa karışmaktı,
Topraktan havaya.
Tohum vermeden dökmemek,
Yapraklarını doğaya.
Düşünmeden yaşarsam;
Avazım çıktığı kadar bağırmak,
Bazen sessiz sessiz ağlamaktı hayat.
Yaşayıp da hiç doyamamaktı hayat.
Mücahit Ünal