Yoruldum

hem de oldukça

Yoruldum, uğraşıp kimseye derman olamamaktan,
Arayıp da dertlere bir derman bulamamaktan.

Yoruldum, yapılan haksızlıklardan yoruldum.
Yoruldum, başlara buyruk pervasızlıklardan yoruldum.

Üzgünüm, gözlerimde binlerce ton ağırlık,
Yordu beni bu dünyanın zulmüne karşı körlük ve sağırlık.

Yoruldum sabretmekten, hep aynı teraneleri ezberlemekten.
Yoruldum izlemekten vahşeti, kaybolan isimleri dizelemekten.

Yoruldum taşımaktan binlerce masum vebali.
Yordu beni, yollarda gördüğüm sersefil fakir çocukların o hali.

Yorgunum, yıllarca çalışıp hala adam yerine konmamaktan.
Yoruldum, kötülük yapanların, neden yaptıklarını anlayamamaktan.

Yoruldum, hazin çığlıkların verdiği acılardan.
Yoruldum, cehaletin bizlere yaşattığı elim sancılardan.

Yoruldum, haksızlığa uğramış masum insanları düşünmekten.
Yoruldum, haince haksızlık yapanları affederken üzülmekten.

Dinlemekten, görmekten, hissetmekten vicdansızlıkları…
Kurudu dilim, söndü gönlüm, nerde bu masum insanların haklılıkları?

Dinlemiyorum, artık yoruldum yalan haber seyretmekten.
Yoruldum, yapılan haksızlıklara zihnimde diretmekten.

Yoruldum, doğrulara hep eğri diyenleri görmekten.
Yoruldum, doğruya bilerek yanlış diyenlere gülmekten.

Üzülüyorum, yok olan bir nesli sessizce izlemekten.
Yoruldum yaşadığım düğümleri saklayıp gizlemekten.

Yoruldum, çok fazla gereksiz anlamsız çalışmaktan.
Korkuyorum, bırakırsam da bu anlamsız rutine alışmaktan.

Yoruldum, bir de çok fazla yoruldum demekten.
Yazdıklarımın, hiç değişmeyeceğini düşünürken üzülmekten,

Yoruldum!
Oldukça yoruldum.

Mücahit Ünal